Porachunki na dzielni, czyli Joszko movie #22

Większość stworzeń ma jakieś atuty. Jedni zgrywają się z nich, zanim zacznie się rozgrywka, inni zachowują, by dobrać do dwudziestu jeden, jeszcze inni trzymają w rękawie. Do tej pierwszej grupy zaliczam kilku czworonożnych sąsiadów. Spotykamy się, oni wychodzą z siebie, aby mi zaimponować. Ja im łaskawie pozwalam na wiele, choć od niektórych to większe posiłki jadam. Dlaczego? Bo za każdym razem bawi mnie to tak samo.

Wszyscy wiedzą, że na dzielnicy rządzę ja. No dobrze, większość wie, reszta jest zbyt głupia lub głucha. I ślepa. Wiedzą to, bo niektórych atutów ukryć się nie da. Jak ktoś jest potężnie, ale proporcjonalnie zbudowany, kiedy jego sprężysty krok zdradza zwinność, szybkość i skoczność, gdy mocarny głos świadczy o doskonałym zdrowiu, gdy każdy gest zdradza rozsądek dominujący nad głupią brawurą, kiedy zamaszysty ruch ogona rysuje wzór dowodzący pogodnego charakteru, kiedy rozbuchana bujność sierści na klacie krzyczy: „jestem samcem pierwszoligowym, hej dziewczyny chodźcie do mnie, hej chłopaki, nosy w dół”**, kiedy błysk w oku poraża przenikliwością spojrzenia wynikającą z zamkniętej pod czaszką inteligencji, to jak udawać kogoś gorszego sortu dobrej zmiany?