Wichry wyobraźni

Bywają takie dni, kiedy posiłek podaje mi to włochate Dziwadło, a nie to drugie, gładkie. A nie jest to pierwsze lepsze żarcie. Pachnie i smakuje, jak różne pyszności, które czasami uda mi się znaleźć na spacerze. Tyle że nie muszę z nim nigdzie uciekać, spieszyć się ze zjedzeniem. Mogę metodycznie opróżnić miskę.

Mają Dziwadła taką komnatę, do której wstępu mi bronią. Pachnie stamtąd pysznie ciekawie, ale wejść tam nigdy mi się nie udało. Zerknąłem tylko kiedyś szybko i widziałem kojce. Takie, jak stoją na podwórkach niektórych dziwadłowych sąsiadów, ale mniejsze, miniaturki takie. Dla miniaturowych psów? Niemych psów? Szczekania nigdy nie słyszałem, a z zapachów wiem, że tam jest życie. Mam nosa do takich spraw.

Od kiedy pamiętam, a pamiętam, od kiedy myślę, a myślę, że myślę, od kiedy się urodziłem, czyli od 10 lipca 2016 roku – byłem pewien, że jestem psem. Ostatnio ta pewność została jednak zachwiana. Myślenie to czasami przeszkadza w życiu. Potrafi w konsternację wprawić nawet tak stoicko do świata nastawionego psa, jak ja.